Hij is net terug uit Zuid-Frankrijk waar zijn zoon woont met zijn gezin. Een korte vakantie; ze liepen er hoog in de bergen, aten samen, haalden herinneringen op. Zelf woonde hij er ook tientallen jaren, met zijn vrouw. Het appartement van Henri Lamers (81) ademt dezelfde Franse sfeer: warm en licht.
De bank is zachtgroen, met twee grote zilverkleurige lampen aan weerszijden, de lichte vloer heeft brede planken, de gordijnen zijn zachtblauw. De woonkamer is zonnig, de slaapkamer ruim. Daar ligt op het tweepersoonsbed de quilt in frisse kleuren die zijn vrouw met veel aandacht en geduld zelf maakte. Het patroon is zonder meer kunstig samengesteld. Henri oogt op zijn gemak, goed verzorgd en fit, en vormt in een lichtblauwe trui bijna een geheel met zijn omgeving. Op de bank bladert hij in een van de fotoboeken die hij zelf maakte. Eén ervan gaat geheel over de prachtige Franse herenboerderij waar ze woonden, die ze smaakvol inrichtten en daarna deels verhuurden. Als voormalig artdirector – vroeger had hij een eigen reclamebureau – is zijn liefde voor beeld gebleven. Kijken naar zijn foto’s die hij vaak met een telelens maakte, doet hij nog altijd graag. Die laat hij ook maar wat graag zien: aan bezoek, medebewoners, en ook aan de medewerkers.
‘Mijn vrouw en ik stapten binnen en dachten meteen allebei: ja’
Hij woont hier nu een maand of drie. Het wonen in een huis met grote tuin werd minder aangenaam. Hun dochter stuitte op dit kleinschalig nieuwbouwcomplex van Pleyade in Elst, net anderhalf jaar oud, en plande meteen een bezichtiging in. Aangenaam verrast waren ze, alle drie, bij binnenkomst van het appartement. „Mijn vrouw en ik stapten binnen en dachten meteen allebei: ja. De sfeer, de openheid, het lichtinval. Misschien ook omdat we op de tweede verdieping zitten.” Erg lang hoefden ze dan ook niet te wennen aan hun nieuwe huis. „Onze dochter Miletta woont in Nijmegen-Noord en komt vaak, ik doe de boodschappen met haar. Het is heel prettig hier en gezellig met de bewoners op onze etage. Ik zit graag op het zonnige dakterras hiernaast, soms met een blad over woninginrichting, daar kan ik naar blijven kijken. En vaak is er dan iemand om een praatje mee te maken.” Dat zijn vrouw zo onverwacht is overleden, is bijna nog niet te bevatten. „Zij is niet meer hier. Maar ze vond het hier heel fijn, was heel happy. Omdat zij hier heeft gewoond, ben ik hier nu toch thuis.”
Henri Lamers woont op de Prinses Irenestraat
